"او" خوب می‌خواهد.
بسم‌الله الرحمن الرحیم
بعد از اینکه درس «الحمدلله» را دادم، قرارمان این شد که هروقت پرسیدم بچه‌ها حالتون خوبه، بگویند الحمدلله.
مانده بودم باقی نکته‌ها را بگویم یا نه؟
چگونه به یک دانش‌آموز کلاس اول بگویم در هرحالی که هستی راضی به رضای "او" باش و بگو «الحمدلله»!
دستش را برد بالا و گفت: خانوم اجازه؟
گفتم: بله؟
گفت: خانوم مامان‌بزرگ ما مریضه، اما هروقت بابابزرگمون حالشو می‌پرسه، می‌گه الحمدلله!
حس معلمی که می‌خواهد از همین حالا حفظ حریم‌ها را به او بیاموزد، مانع حس مادری می‌شود که می‌خواهد عاشقانه در آغوشش بگیرد و روی ماهش را ببوسد.
در نهایت وقتی حرفی که مردد بودم بزنم یا نه را او از زبان کودکانه‌اش بیان کرد، لبخندی از ته دل نثار چهره‌ی معصومش کردم و گفتم آفرین! بله ما در هر شرایطی که هستیم باید بگیم «الحمدلله»، پول داری بگو «الحمدلله»، نداری بگو «الحمدلله»! حالت خوبه بگو «الحمدلله»، اگر هم مریض شدی بگو «الحمدلله»، چون "او" این‌گونه خواسته و "او" خوب می‌خواهد!
اینجا دیگر واقعا جایش نبود که بگویم البته همه‌ی شرایط خواست او نیست و گاهی خودمانیم که با اشتباهات خودمان ایجاد مشکل می‌کنیم و گذشتم و گذاشتم برای وقتی‌که باز زبانی کودکانه این درس را به من و بقیه‌ی بچه‌ها بدهد!
الهی تو را سپاس برای این‌همه حسِ خوب!
#الحمدلله!
یازهراجانم
