دَ، بی، سی، چِل
دوشنبه, ۱۸ ارديبهشت ۱۳۹۶، ۰۳:۵۱ ب.ظ
بسم الله الرحمن الرحیم
وارد کلاس می‌شوی.
نشسته پای تخته سفید.
باز قرار است نرفته شیطنت‌هایش را از سر بگیرد و تو دست به کار می‌شوی که میدان را در دست بگیری.
آقا طه!
یا می‌شینی سرِ جات یا می‌ری بیرون، کدومش؟
در اوج بی‌خیالی بین جای خودش و درِ کلاس دستش را با این شعر جابه‌جا می‌کند:
دَ، بی، سی، چل ...
دارد دوباره خنده‌هایت میدان را به دستش می‌دهد که با شوخی یقه‌اش را می‌گیری و او را به سمت نیمکتش هدایت می‌کنی.
یازهراجانم
